Los dus bocuts
Un càp i avè dus boçuts: un damorava a Cussac, l ’aute a Medrac. Se
coneishèn fort ben. Valà qu ’unjorn de setembre, en cercans ceps, se trobèren
dens lo bàsc dau Baden.
—
Tè, aquà’s tu !
—
E àc. Adiu ! E coma aquà va ?
—
A pauc près.
—
Mes, hilh dau diables ! Sès pas mèi boçut !
—
E non.
—
E coma aquà ?
—
Te vauc contar mon afar, tè ! Poiràs har atau se
vos.
Probable que
te haràn coma a jo : te tiraràn la boça... Un divendres dessèir, te n ’airàs
au prat Lauret, sabes ? Pràche dau castèth de Baishavela. Te tindràs au
ras de Tentrada. Sau truc de mejanuèit, veiràs arribar sèt âmes. Aquà ’s
los pus grands sorcièrs dau Medàc, benlèu los pus humats. Sustot, fadrà
pas qu 'auges paur. Los deisharàs passar, te haràn pas mau. Ne haràn pas
cas a tu. Alavetz los seguiràs. Quan arribaràn au mitan dau prat, se
donaràn tots la man, apèi haràn la dança ronda en cantans : « très càps
sèt son vint e un ! Très càps sèt son vint e un ! » E totjorn atau. Comptaràs
très torns de ronda.
’Lavetz sautaràs au mitan e diràs : « apèi un son vint
e dus. Eths s ’arrestarân e veiràs...
Nôste boçut manquèt pas lo sabat dau divendres d ’après e podetz creire
que hit just ce que l ’aute li avè ensenhat. Mès...
—
A ! Mair de Dius ! ço dishut un das sorcièrs. Encara un boçut ! E
mès n ’an pas fenit de venir nos anujar ! E que fau li har?
44
