—
Vam sanjar, dishuren. Tu, me balharàs tos ulhs, e jo te balharèi
ma coa.
E aquà ’s atau que lo grapaud a balhat sa coa a la taupa, e la taupa
a balhat sos ulhs au grapaud. Aquà ’s pr'aquo que, quan quauqu’un sanja
quauquarrés, qu’aquà 's pas trop bien, l'àm ditz:
—
Tè ! A hèit coma la taupa pèi lo grapaud.
Lo recochic
Tots los animaus de la terra avèn un rei. E lo rei, aquà èra lo lion.
Solamens, los audèths ne’n volèvan un tanben. Mès lo quau nomar? N ’i
un que dishut :
—
Fau mèter règle. Aquà ’s eth lo pus gràs.
Lo bon Dius respondut:
—
Be, jo, per nomar lo rei, aquà sarà lo que montarà lo pus haut dens
lo cèu. Lo que atendrà la pus hauta cima,... aquà se passava dans las
montanhas.
Alàrs, los valà partits, tots. Mès i a lo petit recochic que ditz:
—
Atend ! Jo vauc jogar la rusa. Vauc montar un chic atau, emb los
auts. Apèi quan sabrèi que me veiràn pas mèi, que sèi tan petit, angrèi
me mèter devath l ’ala de règle. En efèt, quan l'ègle ne’n podè pas mèi,
lo recochic sàrt :
Me valà ! Me valà ! Jo me valà !
L ’ègle n ’èra pas content !
—
M ’as trichât, ço ditz.
—
’Quà ’s pas vrai. Ne t ’èi pas trichât. Eri emb tu, àc, d ’acàrd, adara
égal pàdi montar encara dens l ’èrt.
Aquà ’s p r ’aquà que an bien mis l ’ègle lo rei das audèths, mès l ’aute,
l ’an aperat lo recochic, lo petit rei.
52
