n’importa que... Se pàdi lo dovinar, t ’empàrti; mès se lo dovini pas, te
dèishi.
—
Bon, e be, aquà ’s entendut: tau jorn, a tala ora, a tau endreit.
En efèt, lojorn vingut, lo païsan va se cachar dens lo bàsc. Vaqul Robèrt
lo diables qu’arriba cap a mejanuèit o una àra de la nuèit:
—
Marcha donc, boc dau diables !
Tirava lo boc.
Tôt d ’un cop lo bonàme se mèt a har lo cocut :
—
Cocut ! Cocut / Cocut !
Lo diables s ’arresta :
—
A l Coma m ’apèri Robèrt lo diables, qu ’èi dus mila dus cents ans,
quatre vint dus jorns e quauquas àras, n ’èi jamès entendut cantar lo cocut
end aquesta seson.
Enfin lo cocut se taisa. E los bonàmes, lo Robèrt lo diables apèi lo païsan,
se rencontran :
—
Me valà.
—
A ! ’Quà ’s bien. Coma m ’apèri ?
—
T ’opéras Robèrt lo diables.
—
Es vrai. Quai atge èi?
—
As dus mila dus cents ans, quatre vint dus jorns e quauquas àras.
—
Bon. Aquà ’s bien. E aquà ?
—
Aquà ? Aquà ’s lo boc dau diables.
—
Bon. Adara, vas me montrar ta bèstia.
L ’aute ie mena sa bèstia davant, per la corda :
—
Tè ! Valà. Aquà ’s aquà. Se pàs pas lo dovinar, sèi graciât.
A ! Lo diables èra fàrt en pena per conéisher Valimaud qu'èra... Gaitava
d ’un bàrn :
—
Una gola davant.
Va veire de faute bot:
—
Gola darrèir.
Gaita encara :
—
Peu davant... Peu darrèir... Pluma au mitan... Gola davant, gola
darrèir... Coneishi pas aquera bèstia. Pàs te’n anar a ton ostau, ie ditz.
Sès graciât.
La bèstia dau païsan, aquà èra sa hema. L ’avè rotlada dens lo mèu,
apèi ie avè fotut plen de pluma pertot. E l ’avè menada a quate pautas,
en la tirons pre la càrda.
36
