Las aps
Las aps volèn un ostau en àrt. Anguren trobar lo bon Dius, apèi li
dishuren :
—
Valà ! Fau que nos haishetz bar un ostau en àrt.
Lo bon Dius lisi respondut :
—
Nani ! Auratz un ostau en busa de vaca.
(Lo bornac èra ledat, autescops.)
Pèi las aps H avèn demandat:
—
Quan mordem quauqu ’un, fau que crèbe !
—
E be ! Nani ! ’Quà sarà pas ce que fissaratz que crebarà, ’quà sarà
vosauts.
Dempèis aquà, quan fissan, se darrigan lo guipson e màren.
Las platissas
Un cop lo bon Dius se permenava au bàrn de la grand mar. Apèi ie
avè los leires e las platissas qu’èran alà, que lo gaitavan passar. Alàrs le
bon Dius iese dishut :
—
A quala àra es la marèia ?
Pre se mocar d ’eth, virèren tots la gola d ’un bàrn en ie didens :
—
A quala àra es la marèia ?
—
Bon ! E be, mès, ce ditz lo bon Dius, a partir d ’anuèit, auretz la
gàrja dau bàrn que l ’etz virada.
E dempèis, las platissas apèi los leires an totjorn aiut la gàrja torçuda
d ’un bàrn pre s ’aier mocat dau bon Dius.
54
