L’ase qu’avè begut la luna
Aquà ’s lo conte d ’un praube naient qu’avè menât son ase heure au clôt.
N ’èi pas besonh de dider qu ’èra un chicàt morraud, aqueth. Tant que l ’ase
bevèva, se davisèt que i avè la luna que pareishè dens Taiga. Lo temps
èra pro clar. E l ’ase, que bevi, que bevi... Tôt d ’un càp, la luna dispareish.
Ce ditz:
—
A begut la luna, à !
L ’interessava aquà. Tira son ase, se’n torna a l ’ostau. Volèva auger la
lunapr’eth. Escana l ’ase ’pèi li àbre lo ventre. Quan li augut obert lo ventre,
trobèt pas la luna. A ! Ant èra passada ? l ’avè beguda égal ! Sàrt dehôra :
la luna pareishèva encara en haut.
—
A l ço ditz, compreni pas mèi aquo.
E aquà que èra simple coma tot. I avè passât un nuatge qu 'avè cachat
la luna au moment que l ’ase bevèva, e après vedèva pas mèi la luna dens
lo trauc. Co didè qu’èra dens lo ventre de l ’ase e que n ’i èra briga. Mès
a la fin, lo tipe se trobèt con e Vase màrt.
