—
O tè ! Fau li mèter la bàça de l ’aute.
Marcha, ço que hiren.
Raperatz-vos, lo praube àme, se li hadèn dou sos pas apèi sa nueitada,
per s ’auger ganhat duas bàças au làc d ’una !
LE CONTE ROMANESQUE
La hilha dau carpentèir
I avè un cop dens la localitat un carpentèir menusèir qu ’avè una gojata
qu ’èra minhona, bien bastida apèi qu ’èrapledenta aparlar. Avè très obrèirs
que trabalhavan emb d ’eth. Alavetz, valà que son donc pas tombats amorôs
de la drolla ! Apèi ni l ’un ni l ’aute ne s ’avè présentât ad era. Mès un jorn,
n ’i a un que se ditz :
—
Vodri ben la gojata, mès n ’ausi pas li’n parlar. Fau qu’angui li’n
parlar au pair.
Va trobar lo pair:
—
Patron, sèi amorôs de vàsta hilha. Es que poiri me maridar emb
d ’era ?
46
