LE CONTE DU DIABLE DUPÉ
Le diable et le bon Dieu décident de travailler en commun. Lors du partage
des récoltes, le diable veut toujours tout avoir, mais par sa bêtise, il perd tout.
Conte du type 1030 (Aarne et Thompson).
Lo diables e lo bon Dius
Lo bon Dius apèi lo diables hiren un marcat per har las recàltas a meitat.
A cadun sa part... Comencèren a las patatas. Eran floridas. Lo diables
que vedè qu’aquà èra fort bèth, dishut au bon Dius:
—
Vài lo dessus de la tèrra.
Alàrs lo bon Dius avut las patatas. Pèi lo diables avut res que las flors.
Bon, après i avè la mongeta. ’Riban alà. Era en ftor :
—
O ! ço ditz lo diables, pusqu ’èi estât trompât a las patatas, vài la
racina.
Lo bon Dius avut la mongeta e lo diables avut la racina. Riban au
blat :
—
O ! Lo blat es bèth. Es enflor. Mès pusque m ’as trompât a la mongeta,
vài lo mitan.
Lo bon Dius avut lo cabelh, pèi lo diables avut la palha. A la fin 'riban
au blat d ’Espanha. Lo bon Dius li demanda :
—
E aqui, qu ’es aquà que vàs ?
—
E be, aqui vauc pas mèi me quitar gahar, vài lo haut apèi lo bas.
Alàrs lo bon Dius avut la panolha et lo diables estut encara lecat.
Un aute càp, l ’ivern, que gelava durt, lo bon Dius avè un bèth molin
en glaç. Ludissèva depertot. Era bèth. Lopraube inocent de diables qu’avè
un bèth molin en pèira, lo renguilhava end aqueth molin que ludissèva !
E marcha ! Encara hiren un marcat. Sangèren. Era content lo diables :
—
Que t ’èi augut, ce dishut au bon Dius.
32
