mon cap. Que har ? Abèque la bagueta dens lo canon, tiri dens lo mitan.
Me semblèt de veire tombar quauquarrés. Coma har ? Coma aquô èra dens
lo vilatge, me meti a cercar e recercar : res. Me valà partit a l'ostau. Obri
la porta. La borgesa avè anat au parc tirar la lèit, e avè hèit un bon hue.
Que vauc donc veire ? Très aucas enfiladas per ma bagueta aven passât
per la cheminèia e tombât en travès das caminaus. En passans s ’avèn
flambat, e adara las avi que codèn
/
Les surnoms
Les surnoms ou sobriquets sont parfois anciens et se transmettent dans la même
famille, de génération en génération. Quelques-uns, cependant, ont gardé l’histoire
de leurs origines.
« Dishaduir »,
de Listrac, nous l’enseigne.
Dishaduir
A l ’epàca n ’i avè pas de bicicleta ni d ’autômobila. E de l E i avè un
àme de Listrac qu ’angut a Hortin per la Sent-Jauset. Aquà ’s la hèsta de
Hortin aquà. I avè anat a pè donc, apèi angut tanben au bal lo dessèir.
Pendent lo bal, dus tipes se trobèren de bruèit. Eran hàrts, ma foi, apèi
se miren a se pelar. Lo de Listrac, eth, èra pas gràs. Era petit, magre,
pas fort dangeirôs pertant a lo veire. Que hit ? Ne’n gaha un emb d ’una
man, l ’aute de l ’auta e los hèi bien clapar amassa. Pensavan pas mèi a
se bâter apèi li dishuren :
—
D ’aont sètz june orne ?
Lisi dishut en se levons sus la punta das pès per paréisher un chicot
mèi grand :
—
Sèi de Listrac !
—
E be, june àme, sètz dishaduir !
Pàs creire que se credèva pas tôt petit mèi alavetz ! Dishaduir, ’quà vàu
dider: a deishar de costat, a quitar tranquile. E après aqueth afar l'an
shafrejat atau : Dishaduir.
98
