Le don de guérir
Lo renjaire de Graian
A Graian ie avè tota une familha de renjaires. Lo premèir s ’aperava
Lapàrta, e pre jafre Braç-de-fèrt. Didèvan qu’avè trobat un crucifie cassat
sus la càsta, au born de la grand mar. Alavetz avè rajustât los tràç. Aquà
’ra la marèia que los avè gitats sau linhàu. Enfin, didèvan que lo don de
remèter los membres en plaça ie avè vingut d ’aquà, d ’aier rehèit aquera
crotz que sabèvan pas d'ant vinè.
Era adreit e fort aqueth àme !... Se quauqu’un se desmanchava l'espatla,
lo menavan a Graian. Estacava l ’ome a un platane, Braç-de-fèrt èra sus
une shèira, e abèque una corda... e tirar, e tirar... Apèi ie remetè son espatla
en plaça.
Braç-de-fèrt èra renomat dens tota la contrada. L ’àm vinè lo veire de
lonh. Garissè tôt lo monde. Mès los médecins n ’èran pas contents e lo
denoncèren a la justiça. Lo hiren venir a Bordèu, a la Facultat, davant
totas las celebritats de la medecina. Un professurt ie donèt una esqueleta
tota dehèita a remontar. Mès n ’avè tirât dus petits às.
E be, Braç-de-Fèrt sabut fort bien remontar l ’esqueleta davant tots
aqueths grands médecins. E dishut que ie mancava tau e tau às. Los autes
ne'n revinèn pas... ’Quo ’s que eth n ’avè jamès estudejat.
Eran tots renjaires, los âmes, dens la familha Lapàrta. Totun n ’avèn
jamès de mainatges emb lurs hemas. Los secrets, se los passavan d ’oncle
a nebot.
J
90
