La clocha de Vensac
l ’avè un càp, un mairau que gardava sas vacas dens la leda
1
de Vensac.
Avè dens son ligàt un bèth taure que hadè son orgulh. Mès valà que dempèi
quauque temps, lo mairau s ’avè davisat qu’aqueth taure dispareissè dau
ligàt chaque jorn, e a pe près a la mèma àra.
Ent anava ?... Lo mairau volut n ’aier lo càr net, e se metut, un bèth
jorn, a lo seguir au destralh.
Lo taure, sens s ’ocupar de res, se n ’angut tôt a dreit vèrt la mar, descendut
sau linhou, e lo valà partit de cara a una espèça de petit terrolet de sable
que se metut a lecar e a gratar emb sos pès.
Lo mairau ne comprengut res en d ’aqueth manège, mès ne’n hit part,
lo dessèir, a sos mèstes.
De l'un a l ’aute, l ’afar se sabut e das âmes partiren, armats d ’otls, au
jasti que lo mairau iese avè indicat. Lo sable estut lèu enluvat e, qu'es
aquo que trobèren ? Una fort bèra clàcha de metau !
Los senhors d ’alavetz, qu'èran los mèstes, decidèren qu’aquera clàcha
divè se portar a l ’Esparra 2.
Valà donc das atelatges mandats pre har lo carrei. Dus bàns beus esturen
atelats e tôt se passèt bien truncas a la chanau dau Ga que l'àm travessava,
alavetz, sens pont.
Arribats alà, maugrè los efàrts de l ’atelatge, la carreta n ’avançava pas
d ’un pas.
Pensèren que la cargo èra tràp lorda, e un segond parelh de beus estut
atelat, mès la carreta ne bronchava totjorn pas. Assajèren un troasième
parelh, mès la carreta èra coma s ’avè estât enclotada.
Que har ? Los atelatges començavan a bruïr e a secudir lo cap en se
recapvirans totjorn d ’ent quin vinèn.
Quan visturen aquà, los boèirs desatelèren los beus e ne quitèren a la
carreta que lo premèir atelatge que ne se hit pas pregar pre virar de bot
en s ’acarans tôt dreit au borg de Vensac.
Arribats au pè de la glèisa, los beus s ’arrestèren coma aquî de dire :
« Aquera clàcha ne diu pas anar pus lonh ! »
La clàcha restèt donc a Vensac, e las gents èran estonadas d ’enténder,
quan sonava, das sons si nets e si drindents.
82
